Αν ήμασταν ποδοσφαιρική ομάδα, θα τον ονόμαζα ο δωδέκατος παίχτης. Ένας παίκτης που χωρίς αυτόν δεν κάνεις τίποτα γιατί ο ρόλος του δεν είναι εικονικός ή άνευ ουσίας. Δημιουργείς κι εργάζεσαι με βάση αυτόν. Κατέχει την εναρκτήρια και τερματική περιοχή. Η διαφορά του με τους άλλους παίχτες είναι ότι με τους άλλους από την πρώτη μέρα των προβών κάνεις μια άτυπη συμφωνία: είμαστε συνένοχοι σε κάτι που δημιουργούμε και χτίζουμε μέρα με τη μέρα. Σ’ αντίθεση με τον καινούργιο παίχτη: στην περίπτωσή του η συμφωνία αυτή προτείνεται στην αρχή της κάθε παράστασης και γίνεται αντικείμενο διαπραγμάτευσης καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής και μέχρι τη λήξη του αγώνα. Και όλα αυτά κινούνται πάνω σε τεντωμένο σχοινί χωρίς δίχτυ προστασίας.
Κάπως έτσι κατανοώ κι αντιλαμβάνομαι την παρουσία του κοινού, των παιδιών μέσα στο χώρο του θεάτρου. Δεν είναι μόνο ο τελικός αποδέκτης, ο απαθής θεατής, είναι αυτοί που, με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, θα σου δώσουν πάσα για να συνεχίσεις και επειδή κάθε σχολείο είναι διαφορετικό αυτό σημαίνει ότι και αυτό που κάνεις κάθε φορά, αναγκαστικά, είναι διαφορετικό. Αυτός είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες που διατηρεί την παράσταση ζωντανή.
Ο Αγγελιοφόρος βγαίνει και λέει μια μικρή ιστορία. Αφηγείται κάτι που συνέβη, κάτι όπου ο ίδιος ήταν παρών. Σ’ ένα μονόλογο εκτός του ίδιου του λόγου, υπάρχει ο τρόπος, ο ρυθμός, οι διαφοροποιήσεις, η κίνηση. Από την ως τώρα μικρή μου εμπειρία παίζοντας το ρόλο αυτόν, γρήγορα κατάλαβα ότι τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη από διδακτισμό ή να τους αποδείξεις πόσο ταλαντούχος είσαι. Αυτό που επιζητούν είναι να ακούσουν την ιστορία, να συμμετάσχουν σ’ αυτή, να τους δοθεί χώρος να αντιδράσουν με σχόλια ή με τη σιωπή τους, να παίξουν.
Λαμβάνοντας υπ’ όψιν όλα αυτά, είναι αδύνατον τα χαρακτηριστικά του μονολόγου, όπως τα προανέφερα, να παραμείνουν αναλλοίωτα. Παίρνουν ζωντάνια, χρώμα, διαστάσεις που δεν περίμενες. Μοναδικό αίτημα των παιδιών είναι να μην τους κοροϊδέψεις. Θέλουν ειλικρίνεια στη συμφωνία. Γιατί, σε τελική ανάλυση, τα παιδιά μπορούν να βρουν κι αλλού εξίσου ωραία παιχνίδια, εμείς όμως;
Κάπως έτσι κατανοώ κι αντιλαμβάνομαι την παρουσία του κοινού, των παιδιών μέσα στο χώρο του θεάτρου. Δεν είναι μόνο ο τελικός αποδέκτης, ο απαθής θεατής, είναι αυτοί που, με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, θα σου δώσουν πάσα για να συνεχίσεις και επειδή κάθε σχολείο είναι διαφορετικό αυτό σημαίνει ότι και αυτό που κάνεις κάθε φορά, αναγκαστικά, είναι διαφορετικό. Αυτός είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες που διατηρεί την παράσταση ζωντανή.
Ο Αγγελιοφόρος βγαίνει και λέει μια μικρή ιστορία. Αφηγείται κάτι που συνέβη, κάτι όπου ο ίδιος ήταν παρών. Σ’ ένα μονόλογο εκτός του ίδιου του λόγου, υπάρχει ο τρόπος, ο ρυθμός, οι διαφοροποιήσεις, η κίνηση. Από την ως τώρα μικρή μου εμπειρία παίζοντας το ρόλο αυτόν, γρήγορα κατάλαβα ότι τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη από διδακτισμό ή να τους αποδείξεις πόσο ταλαντούχος είσαι. Αυτό που επιζητούν είναι να ακούσουν την ιστορία, να συμμετάσχουν σ’ αυτή, να τους δοθεί χώρος να αντιδράσουν με σχόλια ή με τη σιωπή τους, να παίξουν.
Λαμβάνοντας υπ’ όψιν όλα αυτά, είναι αδύνατον τα χαρακτηριστικά του μονολόγου, όπως τα προανέφερα, να παραμείνουν αναλλοίωτα. Παίρνουν ζωντάνια, χρώμα, διαστάσεις που δεν περίμενες. Μοναδικό αίτημα των παιδιών είναι να μην τους κοροϊδέψεις. Θέλουν ειλικρίνεια στη συμφωνία. Γιατί, σε τελική ανάλυση, τα παιδιά μπορούν να βρουν κι αλλού εξίσου ωραία παιχνίδια, εμείς όμως;
Το κείμενο έγραψε ο Χάρης Πεχλιβανίδης
Ελένη του Ευριπίδη
Ωραιο κειμενο
ΑπάντησηΔιαγραφή